وقتى اعتراض بعضى از نامزدها را دیدند، ناگهان
احساس کردند فرصتى برایشان پیش آمد. این فرصت را مغتنم شمردند تا بتوانند موجسوارى
کنند. لحنشان از روز شنبه و یکشنبه عوض شد و وقتى یواش یواش چشمشان افتاد به بعضى از
اجتماعات مردمى که به دعوت نامزدها مثلاً در خیابانها پیدا شدند، امیدوار شدند، یواش
یواش نقابهایشان کنار رفت و حقیقت خودشان را بنا کردند نشان دادن. چند تا از وزراى
خارجه و رؤساى دولتهاى چند تا کشور اروپائى و آمریکا حرفهائى زدند که باطن آنها را
به انسان نشان میداد. از قول رئیس جمهور آمریکا نقل شد که گفته ما منتظر چنین روزى
بودیم که مردم به خیابانها بریزند. از آن طرف نامه بنویسند، اظهار علاقهى به روابط
کنند، ابراز احترام به جمهورى اسلامى بکنند، از این طرف این حرفها را بزنند. کدام را
ما باور کنیم؟
در داخل کشور هم عوامل این عناصر خارجى به
کار افتادند و خط تخریب خیابانى شروع شد؛ خط تخریب، خط آتشسوزى، اموال عمومى را آتش
بزنند، حریم کسب و کار مردم را ناامن کنند، شیشههاى دکان مردم را بشکنند، اموال بعضى
از مغازهها را به غارت ببرند، امنیت مردم را از جانشان و مالشان سلب کنند؛ امنیت مردم
مورد تطاول اینها قرار گرفت. این ربطى به مردم و طرفداران نامزدها ندارد، این مال بدخواهان
است، مال مزدوران است، مال دستنشاندگان سرویسهاى جاسوسى غربى و صهیونیست است. این
کارى که در داخل، ناشیانه از بعضى سر زد، اینها را به طمع انداخت، خیال کردند ایران
هم گرجستان است (!) یک سرمایهدار صهیونیست آمریکائى چند سال قبل از این، طبق ادعاى
خودش که در رسانهها و در بعضى از مطبوعات نقل شد، گفت من ده میلیون دلار خرج کردم،
در گرجستان انقلاب مخملى راه انداختم؛ حکومتى را بردم، حکومتى را آوردم. احمقها خیال
کردند جمهورى اسلامى، ایران و این ملت عظیم هم مثل آنجاست. ایران را با کجا مقایسه
میکنید؟! مشکل دشمنان ما این است که هنوز هم ملت ایران را نشناختند.
خطبه های نماز جمعه 29 خرداد
